Przedwakacyjny kącik zapowiedzi.

Przedwakacyjny kącik zapowiedzi.

Trochę martwy sezon. 
Przed wakacjami najwięcej wychodzi plażowych czytadeł. Nic do nich nie mam, każdemu według potrzeb, ale akurat mnie nieszczególnie interesują. Romanse też nie są w zakresie moich upodobań, a tych także o tej porze roku nie brakuje. 
Znalazłam jednak kilka rzeczy, głównie dla dzieci, które wydają mi się godne uwagi.

1. Z okazji setnych urodzin Dahla Znak wydaje trzy nieznane w Polsce pozycje tego autora. W sprzedaży od 20. czerwca:




2. Jako że lubię ciekawe książki kucharskie, cieszy mnie, że ukaże się polska wersja książki autorki bloga Forest Feast. I nawet nie o przepisy chodzi, ale o przyjemność z obcowania z czymś urodziwym. 
Książka do kupienia od 15. czerwca. 
Wrzucam kilka zdjęć ze środka oryginalnego wydania.






3. Dwie książki pana Samojlika. Dla maluchów nowy Żubr Pompik z Media Rodzina, a dla każdego - Pikotek z wydawnictwa Widnokrąg. Pikotek miał premierę na Targach Książki w Warszawie kilka dni temu (ale w księgarniach go jeszcze nie widzę), a Żubr ukaże się - nie wiem, na stronie wydawnictwa daty nie ma, ale pewnie wkrótce.



4. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć coś o życiu autora Tytusa, to może już za kilka dni przeczytać:


5. Przed letnią wycieczką z dzieciakami w góry, można od Dwóch Sióstr w czerwcu kupić przewodnik po tychże. Zadania związane z tematem, najważniejsze pojęcia, te sprawy. Podobno fajne, raczej dla starszaków. :)


6. A teraz coś dla dorosłych. Yaa Gyasi napisała książkę, której opis mnie, przyznaję, zaintrygował. To może być wielki hit, albo olbrzymia klapa. Będę pilnie obserwować recenzje. Do kupienia już za trzy dni.

XVIII wiek, Ghana, zachodnie wybrzeże Afryki. Dwie przyrodnie siostry mieszkają w odległych wioskach, nigdy się nie spotkały, nie wiedzą nawet o swoim istnieniu.
Pierwsza z nich, Effia, poślubia angielskiego kolonizatora, dowódcę twierdzy Cape Coast Castle i żyje u boku kochającego męża. Druga, Esi, trafia do twierdzy w dramatycznych okolicznościach. Uprowadzona, wrzucona do lochu, zostaje następnie wysłana za ocean i sprzedana jako niewolnica.
Yaa Gyasi, nowa gwiazda literatury amerykańskiej, z ogromnym wyczuciem i talentem opowiada dalsze losy bohaterek i ich potomków. Efektem jest niezwykła powieść, rozciągnięta w czasie na niemal 300 lat. Mroczne czasy niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych, europejska kolonizacja Afryki, walka czarnych Afroamerykanów o równouprawnienie, marzenie o awansie społecznym, rodzinne tragedie, zawiść, zazdrość, chwile szczęścia i w końcu miłość - Droga do domu to wciągająca saga i prawdziwa eksplozja emocji. Powieść bardzo amerykańska, a jednocześnie pełna afrykańskiej magii.
Droga do domu to debiut literacki Yaa Gyasi . Na pomysł napisania książki wpadła, gdy szukała swych korzeni w Afryce. Podczas podróży po Ghanie odwiedziła Cape Coast Castle i jak później wyznała, od razu wiedziała, że to złowrogie miejsce stanie się centrum jej opowieści. Książka wzbudziła prawdziwą sensację na Targach Książki w Londynie – prawa do wydania na podstawie samego zarysu książki zakupiło kilkanaście krajów.


7. A na koniec kolejne tomy pewnych serii, które czytuje mój syn. Wrzucam, żeby nie zapomnieć. ;)
"Skrzydła" już za kilka dni, "Opiekunowie" dopiero w sierpniu.



Książki kucharskie. Część druga.

Książki kucharskie. Część druga.

Część pierwsza TUTAJ.

Tę notkę miałam gotową już od dawna, brakowało tylko wrzucenia kilku szczegółów. Ponieważ jestem ostatnio ciągle głodna, to wydaje się znakomitym pomysłem dokończenie jej wreszcie.

Tym razem zestaw nieco bardziej wytrawny.

Na początek jedna z moich ulubionych książek. Korzystam z niej często, kiedy mam standardowy dylemat - "o rany, co dzisiaj zrobić na obiad". Przepisy są proste, udane i smaczne. Wypróbowałam (no dobra, mój mąż, bo on głównie gotuje rzeczy tego typu w naszym domu ;)) już całkiem sporo przepisów i wszystkie były dobre. Niektóre bym za drugim razem nieco zmodyfikowała (bo lubię pikantniej po prostu), ale generalnie - świetna książka.




"Mamuszka" to mój nowy nabytek i jeszcze zupełnie dziewiczy, bo nie zrobiłam ani jednego dania z tej książki. Mnóstwo w niej jednak przepisów prostych, z niewydumanych składników (to wschodnia kuchnia, więc z jednej strony "bieda placki" i ciasto topielec, a z drugiej bakłażany, feta i orzechy). Przepisy o różnym stopniu skomplikowania, ale mnie zawsze najbardziej ujmują te najprostsze (i desery, no ale). Sporo tu też rzeczy dobrze znanych - kiszona kapusta, proste dżemy, rosół z kluskami kładzionymi, wódka z porzeczkami. Kresy. Mnie się podoba. I ma śliczną, śliiiczną okładkę. :D




Na koniec dwie książki, które są konsekwencją mojej nowej pasji - żarcia trawnika. ;)

Zaczęło się niewinnie - ponieważ w ogrodzie w ubiegłym roku miałam nadmiar winogron, to pomyślałam, że muszę w kolejnym roku zrobić z nich wino. Ponieważ jednak najpierw chciałam na czymś wypróbować i zaobserwować procesy, które tym rządzą (działanie drożdży winnych i tak dalej), to nastawiałam w pękatym wazonie (tak, a co!) wino z mniszka lekarskiego.
A potem - potem pieląc wokół choinki pomyślałam, że przecież pokrzywy są jadalne, prawda? Wielu ludzi robi z nich np. zupę. Toż to prawie szpinak, a ja przecież żadnej chemii w ogrodzie nie używam, więc...

I tak, po nitce do kłębka, zaczęłam zgłębiać temat.


"Pyszne chwasty" to zdecydowanie dla mnie ciekawsza pozycja, niż "Jadalne kwiaty". Sporo tam prostoty i przepisów w zasadzie niekoniecznie nowatorskich, ale pokazujących, że do tego, co w sumie dobrze znamy w kuchni, można dodać nieco fantazji w postaci np. liści mniszka, albo babki lancetowatej. Do tego lista jadalnych RODZIMYCH chwastów, opis ich właściwości, sposobu zbierania i przechowywania. Pożyteczne (ale, uprzedzam, jak nie macie skąd wziąć czystego zielska, to pewnie dla Was będzie zupełnie bezużyteczna książka - obok drogi, czy na osiedlowym trawniku lepiej jedzenia nie zbierać).



"Jadalne kwiaty" z kolei traktuję jak encyklopedię łąkowych kwiatów jadalnych, bo przepisy są często dość wydumane (nie wszystkie, nie wszystkie), albo opierają się głównie na tym, że jakieś zwykłe danie się kwiatami po prostu dekoruje. Niemniej bardzo mi się ta książka przydaje jako kompendium roślin (kwitnących), które mogę zebrać i zjeść. Przepisy są dużo mniej inspirujące, niż w "Pysznych chwastach".

Obie pozycje polecam ludziom, którzy mają własne ogrody, działeczki, albo dostęp do łąk w pewnym oddaleniu od ruchliwych dróg i opryskiwanych trawników.




Głód.

Głód.

W wersji papierowej książka onieśmiela. 700 stron. Cegła. Na dodatek ten temat - kto by chciał spędzić długie godziny czytając o ludziach konających z głodu w świecie pełnym jedzenia?


Caparros jedzie m.in. do Indii, Bangladeszu, Sudanu. W USA też mają swoje za uszami. Jedzie i patrzy. Zadaje pytania, których się czasami potem wstydzi. Czyta raporty, statystyki, dane dostarczone przez organizacje pozarządowe. Odwiedza kliniki "lekarzy bez granic", w których próbuje się ratować skrajnie niedożywione dzieci i gdzie nie zawsze się to udaje. Czasami "tylko" dlatego, że ludzie nie rozumieją, czym jest głód. Nie wierzą, że dziecko umiera z głodu - no przecież jadło (placek z mąki, codziennie, no, prawie codziennie, placek z mąki i tylko placek z mąki - dorosły na tym przeżyje jako tako lata, ale dziecko umrze z braku substancji umożliwiających rośnięcie, bo biologia jest bezwzględna).
Ilość źródeł, do których sięgnął autor "Głodu", imponuje. Wykonał pracę rzetelną, wiarygodną, dobrze udokumentowaną i przez to przerażającą jak cholera.

Oto żyjemy w świecie, w którym jest  50 tysięcy gatunków jadalnych roślin uprawnych. Przemysłowa produkcja nie lubi jednak różnorodności, więc obecnie uprawianych jest jedynie 250 gatunków, z czego 90% kalorii pochodzi z zaledwie piętnastu gatunków roślin. Brzmi idiotycznie, zważywszy na różnorodność warunków przyrodniczych na naszej planecie. Tylko że przemysł się nie rozmienia na drobne, a lokalni rolnicy potrzebują wsparcia.

Weźmy taki Niger, w którym codziennie ludzie umierają z głodu. Ma milion kilometrów kwadratowych. I jest drugim w świecie producentem cholernie drogiego uranu, ale kraj nie czerpie z tego korzyści, bo monopol na wydobycie posiadła francuska firma Areva, która płaci państwu jedynie niewielki procent za dzierżawę.
W 2007 roku odkryte zostały złoża w Azeliku i prezydent Mamadou Tandja postanowił rozpocząć nową grę: wydobyciem miała zająć się spółka chińsko-nigerska. Areva protestowała, ale bez skutku. Dwa lata później znaleziono kolejne złoże, w Imourarene. Uranem zainteresowała się Francja [...] trzy czwarte [jej] elektryczności pochodzi z elektrowni jądrowych [...]. Niemal połowa pochodzi z Nigru. 
W lutym 2010 roku prezydent Tandja przystąpił do rozmów z Chińczykami, chcąc rozpocząć eksploatację nowych złóż. Kilka dni później został odsunięty od władzy w wyniku zamachu stanu, którym kierował pułkownik Djibo. Objąwszy rządy pułkownik zerwał rozmowy z Chińczykami, potwierdzając "wdzięczność i lojalność" swego kraju wobec Francji i Arevy. W następnym roku w wyborach powszechnych został wyłoniony nowy prezydent, Mahamadou Issoufou, inżynier górnictwa pracujący dla Arevy. 
Na początku tego wieku Bank Światowy opracował plan nawodnienia, który miał umożliwić eksploatację ponad 400 tys. ha ziemi; powierzchnia uprawna zwiększyłaby się dziesięciokrotnie, wszyscy mieszkańcy kraju mieliby zapewnioną żywność. Ale kraj będący drugim w świecie producentem uranu nie miał ani grosza na rozpoczęcie prac.
To tylko jedna z wielu podobnych historii. Są kraje, jak Etiopia, gdzie zbiory w dobre pogodowo lata bywały olbrzymie, większe niż popyt, ale nie było spichlerzy, by je magazynować, więc zapasy zgniły, a duża część z nich w ogóle nie dotarła do odbiorców (którzy nadal umierali), bo nie było dróg. Zatem w kolejnych latach rolnicy produkowali mniej, żeby nie ponieść strat (albo dlatego, że z powodu strat zbankrutowali i nie mieli już za co obsiać pól). A ludzie nadal umierają, chociaż ziemia dałaby radę ich wyżywić.

Nie miałam siły do tych historii. Do rozmów z matkami, których dzieci umierają, jedne po drugim, kiedy tylko zostaną odstawione od piersi. Czytałam to wszystko z zapartym tchem, nie mogąc się oderwać i jednocześnie wcale nie chcąc o tym wszystkim czytać.

Wiecie, ta książka ma parę konkluzji. I jednocześnie nie ma żadnej. Bogaty, syty, zachodni świat ma teraz inne problemy, więc nikomu nie pomoże. Jest zbyt ociężały i siedzi odwrócony do tego dramatu plecami. Na dodatek - cóż, wybaczcie, ale tak to wygląda - te dzieci z ramionkami cienkimi jak gałązki mają niewłaściwy kolor skóry.
Copyright © 2014 Na regale , Blogger